Urodzinowy felieton Magdaleny Wyrzykowskiej
Za nami pierwszy rok istnienia fundacji „Kobiety w chirurgii”. Jako, że podpisanie aktu założycielskiego przypadło na 22 stycznia, czas istnienia fundacji można śmiało oceniać w kontekście poszczególnych lat. Patrząc na rok 2021 powstanie polskiej, małej organizacji branżowej było zjawiskiem marginalnym.
Przeżyliśmy przez ten rok kolejne fale pandemii COVID, a koronawirus stał się na stałe naszym towarzyszem i w pracy i życiu prywatnym. Odwoływaliśmy zaplanowane spotkania, wyjazdy, pracę, uczyliśmy dzieci w domu, chorowaliśmy i w końcu, także umieraliśmy z powodu tego zlepka molekuł. Obserwowaliśmy ( i zdaje się, że wciąż będziemy obserwować) rosnące w siłę antynaukowe i przeczące rozumowi ruchy antyszczepionkowe. Na rodzimym poletku uprawialiśmy wojny plemienne, jeszcze bardziej zaciekłe niż dotychczas. Konflikt gonił konflikt, afera aferę. Wszystkich nas, niezależnie od zajmowanego stanowiska zmęczyła ta amosfera nieustającego zagrożenia . Wszyscy zaczęliśmy marzyć o spokoju w życiu i w głowie, o większej pewności jutra. Niestety liczne ogólnoświatowe kryzysy nic sobie z naszych lęków i potrzeb nie robią i trwają w najlepsze, a my dryfujemy pośród nich. Czy więc współczesny świat, tak pełen wiszących w powietrzu katastrof potrzebuje Kobiet w chirurgii?
W okolicach grudnia, sama zaczęłam się nad tym zastanawiać. Jakie znaczenie , tak globalnie, ma niesienie pomocy grupie kobiet w centrum Europy, w dodatku dość uprzywilejowanych, wykształconych, pracujących. Powszechnie wiadomo, że końcówka roku to czas robienia podsumowań, więc i ja na fali tego trendu postanowiałam podsumować naszą fundacyjną działalność. Nie będę pisała ile projektów udało się zrealizować, jakie cele osiągnęłyśmy, nie pokażę żadnych wykresów, bo zupełnie tych danych nie analizowałam. Pomyślałam o tym, że prawie 500 kobiet postanowiło wziąć udział w badaniu „Liczymy się!”. Te osoby nam zaufały, opisały swoje problemy i radości, dostrzegły w naszej pracy nadzieję na swoje lepsze życie zawodowe. Pomyślałam o „ Spółdzielni wiedzy”, zalążku współnoty, która przy okazji tego projektu się zrodziła. Pomyślałam o tych wszystkich dziewczynach, które w mailach pisały do nas z prośbą o pomoc lub z gratulacjami i o cudownym poczuciu satysfakcji, kiedy tę pomoc mogłyśmy im zaoferować. O gronie wspaniałych, bezinteresownych ludzi, którym chciało się za darmo, w swoim prywatnym czasie dać coś od siebie kobietom, których nawet nie znają. Te kobiety potem wracały do swojej pracy ze świadomością, że o nie także ktoś zechciał zadbać i były przez chwilę trochę lepszymi pielęgniarkami i lekarkami. W 2021 roku kilka całkiem dużych mediów zauważyło, że istnieje taki zawód jak instrumentariuszka, a słowo chirurżka wyzwalało w ludziach tyle energii do dyskusji, że można byłoby na nie nałożyć akcyzę. Kilka osób poczuło stratę na myśl, że mobbing nie mieści się już w kanonie tradycji. Pomyślałam o studentkach, które zauważyły w naszej działaności szansę na urządzenie sobie życia zawodowego na własnych zasadach. Na końcu zauważyłam, że fundacja przyniosła mi rok najlepszej współpracy w życiu. Poznałam ludzi, którzy rozumieją, że można źle się czuć, mieć chore dzieci, potrzebować urlopu, czyli mówiąc ogólnikami, że nie ma nic złego w byciu zwykłym człowiekiem. Ta kultura pracy była dla mnie przyjemnym powiewem nowości, który być może dotrze wkrótce także do polskich szpitali.
Skoro więc żyjemy w świecie, w którym jest tyle znaków zapytania i niepewności, a na każdy argument w ułamku sekundy pojawia się jakaś kontra, może najlepszym rozwiązaniem jest robić to w co zwyczajnie wierzymy? Może się okazać, że małymi krokami, niespodziewanie doszliśmy do miejsca, o którym nawet nie wiedzieliśmy, że istnieje i że jest to dla nas całkiem dobre miejsce.
Magdalena Wyrzykowska, Michałowice 23.01.2022
*kolaż autorstwa Magdaleny Wyrzykowskiej
